Epiloog

Het is 10 voor twaalf en ik besluit de epiloog van deze vakantie te gaan schrijven.

De laatste dagen heb ik steeds terug gedacht aan de 6 weken dat ik op pad ben geweest met de Multisleur.

Het zijn zoveel indrukken die je te verwerken krijgt, in een korte periode, dat mijn hoofd wel een doolhof lijkt.

Nu zijn we weer terug in Nederland.

Na 50 dagen en met 8174 km. op de teller een fascinerende rondreis door twaalf landen met prachtige hoogtepunten.

Wat wij heel bijzonder vonden is Cappadocië. Het is nauwelijks uit te leggen wat een aparte wereld dit is. Je moet zoiets eigenlijk met eigen ogen aanschouwen. Foto’s en video’s zijn mooi, maar lijfelijk aanwezig zijn blijft toch het meest indrukwekkend.

De mensen en een totaal andere cultuur zijn heel bijzonder. De leefwijze van de mensen en de bereidheid je te helpen zijn zeer groot.

Na Cappadocië volgde Ihlara de Canyon. In een prachtig landschap maakten we een  mooie wandeling door de kloof. Dat liet op ons een onuitwisbare indruk achter.

Dan het meer van Egirdir. Hier hebben we twee dagen heerlijk uitgerust,een grote bazaarachtige markt bezocht, wat een belevenis op zich is en we hebben een rondleiding door een moskee gehad.

Toen richting het westen naar Pamukkale, een schitterende witte krijtrots die hier midden in het landschap ligt. We besloten om een nacht over te staan om alles op ons gemak te kunnen bekijken.

Hierna was het de beurt aan Efeze. Opnieuw een hoogtepunt.

De prachtig gerestaureerde Celsius bibliotheek maakte veel indruk.

Voor het eerst sinds we in Turkije zijn gaat de reis dan naar het noorden.

Na nog een paar dagen aan de westkust te hebben rondgekeken gingen we naar Troje. Volgens de reisgids niet echt een bezienswaardigheid maar overslaan doen we niet. Je moet het reuze houten paard toch gezien hebben.

Dan, na een dag reizen zijn we weer terug in Griekenland. Aan de grens hebben we geen problemen gehad.

In Alexandroupoli blijven we twee dagen en besluiten dan om niet via Servië te gaan maar door Macedonië, Albanië en dan via Montenegro naar Kroatië om daar eerst maar eens flink bij te komen van alle indrukken van de laatste weken. Dat doen we in het uiterste puntje van Kroatië in Monulat, aan een hele rustige baai, op een mooie terrascamping.

Lekker een beetje peddelen met de kano en het stof van de afgelopen weken er even afspoelen.

Dan wachten de laatste 2000 km. naar Nederland. Via Slovenië, Oostenrijk en Duitsland naar huis en na precies 50 dagen zijn we weer in Leiderdorp.

Het was een indrukwekkende onderneming door l2 landen.

We hebben deze reis op 21 campings gestaan en 8174 km. gereden.

Het was een trip waar we nog lang over kunnen napraten.

Wij hopen dat jullie hebben genoten van de blog over Turkije.

Bedankt een ieder die ons heeft gevolgd en voor de support die we tijdens de reis mochten ontvangen.

Groeten  Renée & Thomas

     Teşekkür ederim! 

 Beste volgers, vrienden en bekenden,

Al onze boeken zijn nu online bij www.mijnbestseller.nl  gepubliceerd! 

Na veel uren van zwoegen achter mijn PC, de nodige - tijdelijke - writers blocks en wat 'geniale ingevingen' zijn ze nu eindelijk klaar en wij zijn er ontzettend trots op.

Hieronder staat een korte omschrijving van onze boeken:

Als kleine jongen mocht ik helpen met het bouwen van mijn vaders eigen caravan. Nadat het project klaar was togen wij ieder weekend, als het weer dat toeliet, er op uit.

Vanaf dat moment heeft het kampeervirus mij besmet en ben ik nog steeds niet genezen. Nu 55 jaar verder zijn we nog steeds zeer actief bezig met het bedenken van allerlei reizen en nieuwe vormen van kamperen.

Het resultaat kun je lezen in de reisverslagen in deze boeken.

We hebben Europa verdeeld in twee delen. Zuidoost Europa (Griekenland, Turkije, Albanië, Kroatië) en Zuidwest Europa ( Portugal, Spanje en Frankrijk.)

Marokko in Noord Afrika met een trekking in de Hoge Atlas.

We zijn te voet  met rugzak, met een daktent, en niet te vergeten ons eigen ontwerp de "Multisleur" door 16 landen op (stroop)tocht geweest. Waardevolle ontmoetingen met verschillende culturen. Verhalen met een knipoog.

Veel leesplezier.

http://www.mijnbestseller.nl/site/index.php?r=userwebsite/index&id=ThomasSchoots

                                   Met vriendelijke groet, Thomas & Renée Schoots

Luieren aan de golf van Molunat

Na 6000 autokilometers eerst maar een aantal dagen uitrusten en alle indrukken die we hebben opgedaan verwerken.

Daar hebben we bij toeval een schitterend stukje Kroatië voor uit gezocht. Het stukje land wat van Dubrovnik naar de grens met Montenegro loopt en heet Konavle.

Het is een strook van 30 x 15 km. met een aantal leuke baaien.

Aan een van die baaien zijn we neergestreken: de golf van Molunat.

Er zijn hier twee kleinschalige campings. Een van 40 plaatsen en een van 25 plaatsen, mooi gelegen tegen de heuvels in terrasvorm.

We hebben onze kano voor de dag gehaald om eens lekker een beetje te peddelen in de baai.

Ook hebben we wat rondgetoerd naar de plaatsen Cilipi en Cavtat.

In Cilipi staat de op een na grootste kathedraal die na de Balkanoorlog weer in ere is hersteld.

We kregen uitleg van een dame die ons de verschrikkingen van deze oorlog vertelde en wat de mensen elkaar hier hebben aangedaan.

Dit smalle strookje land was uiterst kwetsbaar, ingeklemd tussen Bosnië Herzegovina aan de oostkant en Montenegro aan zuidkant.

Daarna zijn we naar Cavtat gegaan dat ligt aan een baai vlak bij Dobrovnik.

Hier zien we gelijk een wereld van verschil met hetgeen we de afgelopen weken hebben gezien en meegemaakt. Een haven vol met luxe en imposant grote jachten en zeilschepen. Terrassen aan de waterkant met de meest dure restaurants.

Dat is toch wel even slikken als je net door Albanië bent gereisd.

Maar zo is het leven nou eenmaal.

Op de camping hebben we af en toe veel lol om de kampeerders om ons heen.

Steeds is er wel wat te lachen over het opbouwen van het kampeer equipement.

Neem de Duitse kampeerder met een splinternieuwe tent, die na een uur bouwen met de bouwtekening in zijn hand tot de ontdekking komt dat hij het grondzeil nog over heeft net als eindelijk alles staat.

Ja nu moet toch alles weer los!

Dan onze Poolse vriendin. Zij komt in een peperdure auto (landrover discovery) zo uit de showroom weggereden aan. Gekleed in een jurkje van Dior en behangen met sieraden van D&G, nagels vuurrood gelakt van vingers en tenen, gaat mevrouw zitten met haar I pod in haar hand op een kinderstoeltje en mag vriendlief gaan uitvogelen hoe de tent opgezet moet worden. Alles komt nog uit het plastic en overal moeten de scheerlijnen nog aan gemaakt worden. De verhoudingen kloppen ons inziens niet helemaal als je de toch wel prijzige auto vergelijkt met de eenvoudige tent, twee tuinstoeltjes, formaat kindermodel  en het één pit gastoestel waarop gekookt moet worden. We hebben haar de paar dagen dat ze er was alleen maar in hele dure jurkjes heen en weer zien paraderen.

Om de camping te bereiken moet je de hellingproef, ooit tijdens je rijlessen geleerd, uitstekend in de praktijk kunnen brengen.

Je moet namelijk een helling af van 22 tot 25 % om de receptie te bereiken. Naar beneden gaat nog wel, maar je moet ook terug omhoog en dat geeft zo hier en daar wat lichte problemen. Een nieuwe camper ziet kans om in 100 meter zijn koppeling volledig te verbranden. Dat is pech voor hem, maar ook voor ons, want wij zitten de rest van de middag in een enorme brandlucht. Zo zie je maar weer, ieder doet zijn vakantie op zijn eigen manier! Je kunt niet allemaal met een Mutisleur op pad zijn. 

Zaterdagavond vraagt onze Italiaanse buurvrouw of we de foto’s even willen zien die ze vandaag gemaakt hebben. Ook de Tjechische buren van de andere kant komen even kijken en voor we het weten zitten we met z’n zessen gezellig bij de Italiaan onzer de luifel. Na de koffie of thee komt er een Kroatische wijn op tafel waar stukken perzik in zitten. De Tsjech had voor de wijn gezorgd, de Italiaanse voor de perziken en wij mochten mee proeven! De Italiaan zegt van de perziken dat het in zijn ogen gedeeltelijk stenen zijn. Hij hoeft niet meer. Voor we het weten is het 22.30 uur en wij moeten nog afwassen. Alles laten staan is geen optie, er lopen ’s nachts katten rond. Bij een geel elektrisch peertje lukt het nog prima. Het blijft tenslotte kamperen!

De volgende ochtend willen we met de auto opnieuw naar Cilipi, want er is een folkloristische dansgroep die iedere zondagochtend optreedt. Helaas wil de auto niet starten omdat we de deuren te lang open hebben gehouden waardoor de lampen steeds bleven branden. De accu is leeg. Boven ons staat een Engelsman die een extra accu bij zich heeft en met behulp van startkabels is het zo voor elkaar.

We kunnen toch op tijd in Cilipi zijn. Daar aangekomen komen even later ook onze buren. Wij hadden gisteren vertelt dat we dit van plan waren en kennelijk vonden zij het ook allemaal een leuk idee. We zitten gezellig naast elkaar op het stoeprandje bij de kerk, in de schaduw en krijgen een voorstelling van zang en dans, door kinderen en volwassenen. Na afloop kun je het museum bekijken en in een kelder schnaps en likeur proeven. In het museum lopen een paar jonge dames van de dansgroep als suppoost en natuurlijk wil Thomas met hen op de foto.

Ze vinden het goed. Buiten staan ook allemaal kraampjes met geborduurde kleedjes of geweven tasjes.

Grappig is te zien dat een half uur na afloop van de dansvoorstelling alles al opgeruimd is. Kennelijk heeft iedereen zijn eigen taak en voor je het weet merk je niets meer van de bedrijvigheid van even daarvoor terwijl er toch wel zo’n 300 a 400 mensen zijn geweest.

Op de terugweg bekijken we nog een watermolen. Het systeem van waterweggetjes is ingenieus. Kennelijk zit de watermolen ook in een dagprogramma van de touringcar bedrijven, want de ene na de andere bus komt aan. Ze verdelen zich over de verschillende restaurants, want het is net lunchtijd. Wij gaan terug naar de camping om te lunchen en waar we voorbereidingen treffen voor ons vertrek morgen.  

      

Albanië uit via Montenegro naar Kroatië.

Wij verlaten met "ezelsgang"Albanië.

Na een gezellige avond met de Duitse buren en een goed glas Albanese wijn nemen we afscheid van Albanië.

Met een beetje tweeledig gevoel. Het is toch heel bijzonder om door een land te reizen dat zo lang voor de buitenwereld was afgesloten.

Zelf hebben we nu kunnen aanschouwen hoe het een en ander functioneert of juist niet. Je ziet van werkelijk straatarm, met zich door middel van ezelskarren voortbewegende mensen, tot hemeltje schatrijk met de duurste Mercedes onder hun achterste.

De tegenstellingen zijn heel erg groot en het is voor een

buitenstaander nauwelijks te begrijpen.

We laten een land achter ons wat zich de komende jaren in een razend tempo zal ontwikkelen.

Een beetje luguber is het wel dat een wacht met een Kalasnikof geweer de nacht op de camping doorbrengt om over ons te waken.

Daar kregen wij wel een komisch gevoel bij.

Voor de rest staat de rijstijl van de doorsnee Albanees gelijk aan zelfmoord.

Drie keer zijn we door het oog van de naald gekropen als er weer een kamikaze inhaalpoging werd ondernomen.

Na een uur zijn we aan de Montenegrijnse grens en maken we ons op voor 40 minuten schuifelen naar de grenspost.

Er loopt een douanebeambte de paspoorten en de autopapieren te verzamelen. Die verdwijnen vervolgens`achter een luikje en komen later weer bij ons terecht.

Voor Montenegro moeten we eerst € 10,- milieu belasting betalen en dan krijgen we een sticker voor op de voorruit en kunnen we weer verder.

De eerste 30 km. zijn geen pretje. De wegen zijn zeer smal en vol met gaten maar gaandeweg, als we de kust naderen wordt het beter.

Hier zien we gelijk dat het toerisme geld in het laatje brengt. Dat zien we aan de moderne supermarkten en de hoogbouw van flats en appartementen.

In ruim twee uur zijn we het land al weer door en kiezen we ervoor om met een pont over de Tivatski Zaliv te gaan, een overtocht van ongeveer 15 min. Het alternatief is om de baai heen rijden, maar met deze kwaliteit van wegen is elke kilometer meer er één te veel.

We hebben speciaal deze route genomen omdat het via de plaats Podgorica helemaal niet te doen is hebben we van verschillende kanten gehoord. Dat is vanwege het onderhoud aan het wegdek.

Nou dat kan geen kwaad!

Na een km. of 10 zijn we aan de grensovergang met Kroatië.

Het lange wachten kan beginnen! Het kost ruim een uur om Kroatië binnen te komen. Drie rijen dik met auto’s rollen we traag naar de grensovergang.

Mensen worden nerveus. Een dame holt met papieren in de hand naar de douane en de grenspolitie omdat ze, zo vertelt ze ons, een kind op het vliegveld moet afzetten, dat een vlucht naar Engeland moet halen.

Ze hadden nu nog 50 min. om de luchthaven van Dubrovnik te halen.

Ze vraagt beleefd aan ons of ze voor mag, wat wij uiteraard goed vinden.

Even later zijn we in Kroatië en gaan opzoek naar een camping in Molunat.

Deze is schitterend gelegen aan een baai op het uiterste puntje van zuiden van Kroatië.

Het blijkt een schot in de roos.  Zeer rustig en mooi in terrasvorm aangelegd. Het lijkt ons goed hier eens lekker uit te rusten van alle vermoeienissen van de laatste weken. En de weersvoorspellingen zijn ons goed gezind.

     

Van zuid oost naar noord west Albanië

Na een heerlijk diner, afgesloten met een flinke slok Raki, zijn we ondanks het drukke verkeer op de weg, zo in dromenland.

Om 7.00 uur rijden we weer van de camping af richting het noorden.

Er rijdt ons een bruidsauto tegemoet (7.15 uur!) met daarin het bruidspaar in vol ornaat, de familie in versierde auto’s erachter. Allemaal proberen ze in beeld te komen van de camerawagen die ervoor rijdt. Wij denken dat het misschien wel een belangrijk of bekend persoon is die trouwt. Op dat moment weten we nog niet dat we in de loop van de dag letterlijk nog 40 van dit soort gezelschappen tegen komen. De één nog uitbundiger versiert en toeterend dan de ander. De gasten zitten letterlijk met zoveel mogelijk mensen in de raamsponningen van de auto’s, om vooral toch maar gezien te worden. Bij navraag blijkt dat er op dit moment ongeveer 1 miljoen, in het buitenland wonende Albanezen, terug zijn voor vakantie en de families wachten daarop met het plannen van een trouwerij! Dus 24 juli is niet een datum dat iedereen trouwt, maar het is wel een zondag in de vakantieperiode.

We beginnen aan een klim van 10 tot 15 % en dalen dan af naar Përrenjas.

Daar wacht ons een geweldige ontvangst! Langs de weg staan links en rechts tien tot vijftien tieners met een spuitende waterslang in de lucht te spuiten en allemaal proberen ze ons zover te krijgen dat we bij hen stoppen om onze auto te laten wassen.

Albanezen zijn heel erg trots op hun auto en die moet er de hele dag blinkend uitzien. Langs de hele route zien we in elke stad of dorp waar we door komen om de paar meter een autowasplaats.

Wat ons ook heel erg opvalt dat al die trotse Albanezen in een Mercedes rijden, van 30 jaar oud tot splinter nieuw.

De weg klimt verder met stukken tot 22 % stijgen en dalen richting Tirana. Het is een zeer gevaarlijke route met om de 100 m. een haarspeldbocht die alle Albanezen het liefst zo krap mogelijk nemen. Ze schrikken er niet voor terug om steeds in te halen. Om de paar honderd meter heb je ineens een tegenligger op jouw weghelft.

Via het vliegveld van Tirana komen we uiteindelijk in Bushat, waar de eerste camping van Albanië is. We worden vriendelijk ontvangen. Er staan op de camping partytenten klaar waar je naast kunt gaan staan zodat je gelijk schaduw hebt.

Wanneer we aankomen (Na 5 ½ uur reizen over 210 km.) staan er al twee medekampeerders, maar voor het uiteindelijk avond is groeit dat aantal tot 15 uit. Deze camping wordt heel veel gebruikt door mensen op doorreis naar of van Griekenland.

De volgende ochtend vertrekt bijna iedereen weer en staan we nog met drie andere mensen. In de loop van de dag druppelt het weer gezellig vol.

Wij gaan ’s morgens even in Shkodër kijken. Ook hier valt ons de bijzondere rijstijl van de Albanezen op. De Turken gebruiken hun spiegels alleen als decoratie, maar hier heeft iedereen zijn eigen rechten. Je hoeft hier nergens naar te kijken, je loopt, fietst, rijdt of “brommert” de kant op die jij wilt. Paard en wagen of ezelskarren rijden de voor hen kortste route.  Bij rotondes bepaal je zelf de rijrichting en ook of je de binnen of buitenkant gebruikt! Agenten staan er het verkeer te “regelen”, maar vinden alles goed. Alleen als je stopt bij een bank om geld te pinnen wordt je gemaand door te rijden naar een parkeerplaats die er niet is. (Of zagen wij hem over het hoofd?) Het is een heel bijzonder land!

Griekenland,Macedonië en Albanië

Camping aan de Albanese zijde van het meer van Ohrid.

Vandaag een drie landentour. Vanmorgen in alle vroegte vertrokken van een camping 100 km. voor Thessaloniki. Na een rit van een uur of vier komen we aan de Macedonische  grensovergang. Omdat Macedonië  geen EU land is verwachten we wel wat wachttijd, maar dat valt achteraf best mee.

We schuiven voorzichtig richting hokje één, maar hier geen enkel probleem. Dan naar hokje twee, ook hier gaat het heel soepel. Zonder ook maar iets te hoeven openmaken gaan we naar de Macedonische beambten. Een beetje stuurs kijkende politieman vraagt om de paspoorten en de belangrijk de groene kaart!!

Ze worden aan een grondig onderzoek onderworpen en na een minuut of 10 gaat het sein op groen en kunnen we door naar hokje twee.

Bij hokje twee is niemand aanwezig. Renée zegt: ”We kunnen zeker doorrijden”. Na twee minuten waag ik het er op en rij langzaam verder. Onmiddellijk een heel scherp fluitje!

Ik kijk in de spiegel en zie een beambte een beweging maken dat ik terug moet komen.

Ik schakel de auto in zijn achteruit, ga heel voorzichtig terug naar het loket en denk: dit wordt uitpakken tot de laatste kist.

Maar nee! Een hele vriendelijke douanier vraagt waar we naar toe gaan.  Naar het meer van Ohrid.

“Oh, u bent met vakantie! Goede reis en veel plezier!”

Ik slaak een zucht van verlichting want ik weet als geen ander, dat als je niet goed luistert naar de douane, de tijd aan de grens in het kwadraat kan oplopen. Maar deze hindernis is redelijk snel verlopen.

Dan op naar Ohrid. We moeten gelijk weer het tempo gaan rijden zoals in Turkije, om niet van de ene kuil in de weg naar de andere te springen.

Een keer gaat het bijna verkeerd als ik een spoorweg overgang niet op tijd zie, die zeker een halve meter dieper ligt.

De auto plus Multisleur komt bijna compleet los van de grond.

Gelukkig blijft alles heel. De klappen die deze Multisleur te verduren krijgt zijn echt ongelofelijk.

In Ohrid zoeken we naar een adres dat we een paar jaar geleden hebben gekregen op de vakantiebeurs in Utrecht. Het is een pension, en daar zouden we in de tuin kunnen staan.

We worden allervriendelijkst ontvangen en krijgen thee aangeboden. Het plaatsje voor de Multisleur blijkt aan de doorgaande weg en daarom besluiten we na de thee door te reizen naar Albanië.

Na ongeveer anderhalf uur komen we aan de grens met Albanië.

Daar gaan we keurig in de rij voor EU burgers en ook hier weinig problemen. Wel vraagt de douane wat we allemaal in onze Multisleur mee sjouwen. Alleen vakantie spullen. Ok, u kunt naar hokje twee.

Hier begint het grote voordringen. Allerlei figuren die lopend de grens oversteken gaan doodleuk voor de auto staan en schuiven mooi het paspoort door het loket.

En wij maar keurig in de rij! Ik stuur de auto wat strakker naar het hokje, zodat niet nog meer figuren deze streek uithalen en dat werkt.

En nu naar de Albanese douane. Die blijkt maar een hokje te hebben.

We rijden binnen een minuut weer een nieuw land binnen.

Via een website van een Nederlands echtpaar weten we de coördinaten van een camping aan het meer van Ohrid, waar we 16.00 uur arriveren. Het is een schitterend plekje aan het meer en we staan er maar met twee kampeermiddelen. Heerlijk rustig. Van onze Duitse buurman krijgen we nog een paar nuttige tips voor de route van morgen. We zijn benieuwd.  

Opkomende zon!

Via Troje naar Griekenland

Zoek de echte Thomas !!

Inmiddels zijn we gearriveerd in het noorden van Griekenland.

Onze laatste bezichtiging die op het programma stond in Turkije, is Troje.

Wat je erover leest in de verschillende reisboeken is dat je niets mist als je er niet heen gaat.

Maar onze nieuwsgierigheid is zo groot dat we het niet kunnen laten om het paard van Troje van dichtbij te gaan bewonderen.

Een km. of 30 voor Canakkale  gaan we links af en dan is het nog 3 km. tot de opgravingen en het paard. Als we arriveren is het vol met bussen toeristen uit Korea.

De mensen luisteren ogenschijnlijk keurig wat de reisleider verteld maar zijn ondertussen ook heel erg druk bezig elkaar te fotograferen in allerlei poses. (Is het toch niet interessant genoeg?)

Zelden in mijn leven heb ik zo’n wanstaltige ding gezien als het paard van Troje en ik ben dan ook geneigd om de reisboeken in deze gelijk te geven. Dit moet een inspiratiebron voor Ikea zijn geweest.

Maar ik ontkom er ook niet aan en moet van Renée het paard besteigen.

Uiteraard worden er foto’s gemaakt onder, boven en voor het paard.

En dan kunnen we aan de rondleiding langs de oude opgravingen beginnen. Archeoloog Schlierman heeft hier veel werk verricht.

Nu zijn er wel een paar interessante dingen te zien. In 15 meter hoogteverschil zitten tien verschillende lagen in de aarde waar vroeger Troje is geweest.

Ik wil niet beweren dat je er zo maar voorbij moet rijden, maar erg boeiend vond ik het niet. Dat is uiteraard een persoonlijke mening . Mijns inziens wed je op het verkeerde paard als je eerst de Celsius bibliotheek hebt gezien in Efeze en dan het paard van Troje.

We vervolgen onze reis naar Canakkale waar we de Dardanelles oversteken. Het is een relatief korte overtocht van 20 minuten.

Een paar uur later zijn we weer bij de Turks Griekse grens en begint het feest met de hokjes weer.

Hokje één wil alleen autopapieren zien en begrijpt niet dat de aanhanger hetzelfde kenteken heeft als de auto. Maar we mogen toch naar hokje twee. Daar zit douane. Dus paspoorten en ook nog een keer autopapieren. Helaas voor ons is het TV programma dat meneer volgt net even interessanter dan wij, dus moeten we wachten tot hij even tijd heeft. Dan komen we bij hokje drie. Weer moeten we alles laten zien, maar nu ook vertellen waar we geweest zijn en of we het mooi vonden. Natuurlijk!! Met een stralende glimlach worden we naar hokje vier gestuurd. Weer de vraag waar het kenteken van de aanhanger is. Nee, in Nederland is de aanhanger gelijk aan de auto. Dan mogen we doorrijden naar het Griekse deel van de grens. Daar worden de paspoorten gecontroleerd en moeten we in de rij voor EU inwoners gaan staan. O jee, moeten we uitpakken? Voor ons moeten verschillende auto’s alles openmaken. Het valt mee. Wel moeten we uitleggen dat de Multisleur alleen bagage vervoert en een bed is en geen huisraad maar openmaken hoeft niet. We zijn na een halfuur grensperikelen weer in Griekenland! Opgewekt rijden we naar Alexandropolie. Helaas kunnen we geen plekje onder de rietenmatten meer krijgen, maar na enig zoeken worden we het eens met de juffrouw van de receptie en staan we weer.

Overmorgen vervolgen we onze strooptocht door Zuid Europa en gaan richting Albanië.  

Via Pamukkale naar Efeze

Om 8 uur rijden van de camping. We zijn op weg naar een nieuw hoogtepunt in deze reis.

Een bezoek aan de schitterende witte waterterrassen van Pamukkale. Een witte rots van steen of kalk die travertijn wordt genoemd en die ruim 100 m boven het dorp uittorent. Bij aankomst in de plaats Pamukkele worden we opgevangen door een man op een scooter die vraagt of we een camping zoeken. Ja dat klopt. Rijdt maar achter mij aan dan kun je kijken of het je wat lijkt.

We komen op een mooi, klein, groen grasveldje, achter een hotel, met voldoende schaduw en met keurige douches en toiletten, dus niks mis mee!

Nadat we ons hebben geïnstalleerd komt er nog een daktent  de camping oprijden en daarna nog een.

Dat is wel heel bijzonder, op een kleine camping met vier kampeerders, 3 daktenten. Zou iedereen daktent kamperen leuk gaan vinden? Wanneer we net gaan lunchen komt een meisje van de camping rond met thee voor iedereen die dat wil.

In de avond maken we een wandeling richting de prachtige rots die nu gedeeltelijk is uitgelicht. Jammer dat je gelijk ongeveer wordt besprongen door uitbaters die je maar in hun toko willen hebben. Of het nou om een restaurant of een souvenirwinkel gaat, dat maakt niet uit. Allemaal proberen ze je naar binnen te trekken.

Daarna strijken we neer op een terrasje om een lekkere appelthee te drinken. Er komt nog een echtpaar aanlopen en we horen de man duidelijk in het Nederlands tegen zijn vrouw zeggen: “Gaan we hier zitten of wil je ergens anders?”

Ze gaan zitten en bestellen iets te drinken.

Op het moment dat ze doorhebben dat wij ook Nederlanders zijn wordt onmiddellijk van taalsoort veranderd. Het lijkt op een van de Scandinavische talen. Een beetje zielig is dat gedrag wel maar ja, ieder zijn plezier. Het kan: je afkomst voor medelandgenoten verstoppen.

We besluiten vroeg de kooi op te zoeken want we willen morgen bij zonsopgang de rots oplopen. Ten eerste voor het mooie licht, ten tweede: het is nog lekker koel en ten derde: de horde bussen met toeristen zijn nog niet gearriveerd.    

Het is zo handig, die vriend Imam van Thomas. Hij zorgt ervoor dat we weer vroeg uit de veren zijn!  We lopen na een vlug ontbijt 06.15 uur de ingang van de witte rots in. Er is nog niemand, alleen de kaart

verkoper zit in zijn kantoor. (Je kunt hier 24 uur per dag terecht.) We kopen een kaart en lopen omhoog. Al snel zijn we bij het punt waar je de kalk oploopt. Nergens staat dat we

onze schoenen uit moeten doen en er is ook niemand die we het kunnen vragen. We lopen op onze schoenen, al fotograferend  langs de bekkens omhoog. Het is zoeken naar de weg om je voeten droog te houden! Het water komt in stomen naar beneden. Dan komen we bovenaan en zien het bord waarop staat dat je er alleen op blote voeten mag lopen. Oeps!!!!

We lopen verder en eigenlijk valt de rest ons een beetje tegen. Wat wel heel mooi is, is het theater. Daar staan we nog net met z’n tweeën. Op het moment dat we eruit gaan arriveert de eerste bus vol bezoekers die ook het theater ingaan.

Vanaf dat moment zijn we niet meer (bijna)alleen.

Terug naar de ingang lopen we nu keurig op blote voeten

langs alle bekkens. Het grappige is dat de bovenste drie bekkens vol toeristen ( vooral Aziaten) zitten en dat hoe lager je komt, hoe minder mensen er zijn. Beneden gekomen ontdekken we dat er wel degelijk een bord is dat zegt dat het verboden is om op schoenen te lopen. Alleen ligt dat bord plat op de grond. Thomas maakt een suppoost hierop attent, maar het lijkt tegen dovemansoren.

Verstopt onder een struik !!
In de Trotter lazen we al dat de Turken wat slordig met hun cultuur omgaan en het lijkt erop dat dat klopt.

Terug op de camping hebben we tijd genoeg om verder te reizen.

De volgende stop is Efeze. We hebben in de Trotter een camping gevonden die in 2004 aanbevolen werd.

Bij aankomst worden we uiterst vriendelijk ontvangen door een Italiaanse vrouw. Zij laat ons de hele camping zien inclusief de kamers die ze verhuurt en de wijn die ze verkopen. Die wijn maken ze zelf en ook Mama in de keuken wordt geprezen om haar kookkunsten. Alle producten zijn biologisch en van eigen bodem.

We kiezen een plek en bij inschrijven blijkt dat de tarieven ineens in euro’s zijn. Voor Turkse begrippen is de prijs voor de camping erg hoog en ook is de prijs verdubbeld bij het genoemde bedrag uit de Trotter van 2004!!

Maar goed, we staan en hebben geen zin om nog verder te zoeken. Morgen zien we wel of we blijven of niet. De stemming slaat om op het moment dat er aan Thomas gevraagd wordt of we in het restaurant komen eten. Nee, we koken zelf. Ook kopen we geen wijn. Vanaf dat moment hebben we de indruk dat we niet echt welkom zijn.

De volgende dag zijn we al vroeg bij de opgravingen in Efeze. We moeten wachten tot het om 8.00 uur opengaat. Met de Trotter in de hand kunnen we de hele opgraving bewonderen.

Vooral de bibliotheek is heel erg bijzonder en goed bewaard gebleven. Ook nu zijn we de kuddes toeristen grotendeels voor. Veel groepen komen van cruisschepen die in de haven van Kusadasi aanleggen, “even Efeze aandoen” en dan weer verder varen.  Wanneer er een groep met een Nederlandse gids rond loopt luisteren we een poosje mee, maar omdat wij de route in omgekeerde volgorde lopen zijn we even later weer zelf op pad. Toch heel bijzonder dat hier ook Paulus rondgelopen moet hebben volgens de bijbel. Efeze is een aantal malen door een aardbeving getroffen en de volgende generatie mensen heeft de stad weer opgebouwd met de op dat moment moderne middelen. Het gevolg is een mengeling van verschillende bouwstijlen en culturen. Op dit moment wordt er druk gerestaureerd om alles zo goed mogelijk te reconstrueren.

Terug op de camping weten we bij het afrekenen zeker dat we met Italianen te maken hebben. Omdat we in Turkse Lira’s willen betalen wordt een veel te hoog tarief als koers gerekend.

Garden Camping in Efeze is zeker GEEN aanrader.

We vertrekken en staan binnen een half uur aan het strand van Pamucak. Wat een verademing, weer gewoon zelf een plekje kiezen en een duidelijke prijsafspraak! Het sanitair is veel beter en de prijs 27 % lager! We zijn terug aan de westkust van Turkije.

Nu eten we ’s avonds wel in het restaurant van de camping. We mogen mee naar de keuken om iets uit te kiezen, want nee….. een kaart hebben we niet. Het is moeilijk een keus te maken. Alles ziet er lekker uit. Is het dan een idee dat de keuken een mix samenstelt van de voorgerechten? Ja dat lijkt ons wel wat. We krijgen een heerlijke schotel met allerlei hapjes van bietjes tot zeekraal en van mild tot zeer pittig. Daarbij wordt een brood geserveerd dat heel bol staat en van binnen helemaal hol is. Ook het hoofdgerecht is een goede keus. Een mix van gehakt, tomaten en Turkse yoghurt.

Aan de tafel achter ons zit een gezin uit Nederland waarvan de vader Turks is. Na het eten zitten we gezellig nog een uurtje te praten.

Intussen worden er ineens op alle tafels flesjes “anti mug” neergezet. We hadden al begrepen dat er ’s avonds veel muggen zijn, maar deze service hadden we nog niet eerder meegemaakt. Iedereen om ons heen spuit zich in en geen mug waagt zich op het terras. Het schijnt dat die “aanval” ongeveer een half uur duurt en dan zijn ze min of meer verdwenen.

Voor de zekerheid hebben wij van te voren de tent goed dicht geritst en we overleven de eerste avond bijna zonder hinderlijke prikken.

Omdat het vakantie is, houden we een rustdag. We hebben weer zoveel gezien en gedaan de afgelopen dagen dat een dagje “zitten” geen straf is. We scharrelen wat op de camping, doen boodschappen en verder niets.

Morgen begint onze tocht verder naar het noorden.

Kantoor van Thomas !!